Wat betekent de lichaamstaal van je hond?

De meest relevante kenmerken van de visuele communicatiesignalen zijn de lichaamshouding, de positie van de staart en oren, de blik en de pupillen, de lippen, beweging en algemeen gedrag van je hond. Honden maken meestal gebruik van een combinatie van verschillende signalen. Je kan dus geen uitspraken doen over een één specifiek signaal zonder naar andere delen van het lichaam te kijken. Laat je ook niet in de war brengen door de rasspecifieke uiterlijke kenmerken van je hond. Sommige hondenrassen hebben bijvoorbeeld  van nature een lage staartdracht of dragen hun staart zelfs op de rug.

Een ontspannen hond herken je aan een een los en ontspannen lichaam. De ogen zijn ovaal van vorm en hebben een ‘zachte’ blik. Als een ontspannen hond hijgt,  hangen de wangen slap en hangt de tong losjes uit de bek. Je hond kan ook ontspannen kwispelen.
Wanneer je hond gespannen is, zal hij een meer strakke lichaamshouding hebben en stijve bewegingen maken. De blik wordt harder en de ogen ronder. Bij het hijgen worden de mondhoeken puntig naar achter getrokken en ontstaan er rimpels aan de wangen. De tong ligt stijf in de bek of steekt uit. Ook een gespannen hond kan kwispelen.

Bij een hoge houding staat je hond rechtop en  verplaatst hij zijn gewicht meer naar voren. De oren staan hoog en naar voren, de staart is verhoogd. Dit kan een uiting zijn van alertheid, spanning of dreiging.
Als je hond daarentegen een lage houding aanneemt, maakt hij zichzelf kleiner en houdt hij zijn lichaam, hoofd en staart laag. De oren staan laag of naar achter. Een hond met een lage houding heeft meestal de intentie om conflicten te vermijden.
Het is een groot misverstand dat honden met een hoge houding zich altijd zelfverzekerd voelen. Je kan op basis van de lichaamshouding niet zomaar iets zeggen over de onderliggende emotie. Zowel een hoge als lage houding kunnen namelijk wijzen op onzekerheid en angst.